Za dwa tygodnie wyjeżdżam na tydzień w Bieszczady, więc gdy zobaczyłam tę książkę w księgarni, bez zastanowienia dołożyłam ją do pokaźnego już stosiku czekającego obok kasy. Nie wiem, czego się spodziewałam po książce pt. "Bieszczadzkie opowieści". Może legend na wzór tatrzańskich, może śmiesznych anegdotek, może opowieści podobnych do tych, jakie czasem przy sprzyjających wiatrach udaje się wyciągnać z GOPR-owców... Bieszczady dziś kojarzą mi się z ostatnią namiastką dziczy, z obozami wędrownymi, spaniem na sianie, gotowaniem na ognisku i kąpielami w lodowatym potoku, z Ustrzykami Górnymi, Wołosatem i Chatką Puchatka na Połoninie Wetlińskiej (jednym z ostatnich schronisk bez bieżącej wody, prądu i kanaliizacji! Dla mnie - mieszczucha całkiem niepojęte, wręcz egzotyczne). Bieszczady to miejsce do zachwycania się widokami, odnajdywania siebie przy rozśpiewanych ogniskach i przełamywania swoich słabości - na przykład lęku przed pająkami ;) - ale nie do mieszkania!!! Ta książka pokazuje właśnie zwykłe codzienne życie – ludzi, którzy mieszkali w Bieszczadach, nie tak dawno, jakieś 30 lat temu. Co to były za czasy! Gdy domy nie były upstrzone talerzami anten satelitarnych, a najważniejszym źródłem zarówno informacji, jak i rozrywki była plotka. Gdy zakupy robiło się w objazdowym sklepie, a filmy oglądało się w objazdowym kinie. Gdy piły elektryczne dopiero co zastąpiły siekiery, przez co dotychczasowi drwale awansowali na pilarzy, a drzewa z wyrębu zwoziło się do skupu końmi. Gdy bimber lał się strumieniami przy każdej okazji, a urodę kobiety określano zdaniem „żeby miała czym oddychać i na czym usiąść”. Gdy autorytet księdza współgrał z licznymi przesądami i wierzeniami. Gdy tubylcy-twardziele patrzyli na wydelikaconych turystów w kolorowych namiotach z politowaniem, a nawet pogardą, raczej jak na uprzykrzone muchy niż źródło dochodów.