W „Misiu” Robert Buczek stosuje chwyty, które w literaturze dla najmłodszych nie należą raczej do częstych. Próbuje nagiąć chwyty narracyjne z powieści dla dorosłych do swojej opowieści, w efekcie tworzy zadziwiający misz-masz. „Miś” zestawia trzy lub cztery konwencje narracyjne. Rozpoczyna się wizją świata po zagładzie. Kilkaset metrów pod ziemią, w schronach, przebywa grupa tych, którym udało się ocaleć. Kończą się im zapasy żywności, ale gorsza jest świadomość, że właściwie nie ma już ratunku. Dwudziestodziewięcioletni Krzyś Brachowski decyduje się opowiedzieć swoim podopiecznym pewną historię ze swojego nastoletniego życia. Tak przechodzi Buczek od s-f do powieści obyczajowej. Jako dwunastolatek, Krzyś wybrał się z ojcem w góry. Wyprawa miała być szkołą charakteru, a i swoistą karą za szkolne wybryki. Gwałtowne załamanie pogody sprawiło, że bohaterowie zostali odcięci od świata. Czy ktoś uwolni ich z pułapki? Dla zabicia czasu, a może i podniesienia na duchu, ojciec Krzysia zaczyna relacjonować bohaterowi tragiczne losy dziadka – mężczyzny, który nie przeżył torturowania przez UB. Szkatułkowa kompozycja polega w tym wypadku na wpisywaniu kolejnych typów narracji w historię. Buczek nie miesza stylów, po prostu każdorazowo zmienia sposób opowiadania, tak, że czytelnicy mogliby nawet zapomnieć o tym, co było wcześniej. Przez tę sprawność stylistyczną książka momentami sprawia wrażenie niespójnej, chociaż nie jest pozbawiona uroku. To, co może się u Buczka nie spodobać czytelnikom, może też wpłynąć na popularność tomiku w przyszłości