"Bunt aniołów" wydany został w 1914 roku i jest jednym z ostatnich dzieł Anatole'a France'a. Po przeczytaniu książki "Bogowie łakną krwi" czułem pewien niedosyt, ale wybrałem dla siebie taką drogę, że z France'em przyjdzie mi się mierzyć jeszcze przynajmniej przez najbliższy rok. Nie zastanawiając się długo, sięgnąłem więc po "Bunt aniołów". Chciałem wprawdzie "Wyspy pingwinów", ale jej lekturą będę mógł się raczyć co najwyżej w bibliotece. Jak ma się rzecz z przedostatnim dziełem francuskiego pisarza? Ano rodzi uzasadnione obawy, że ewolucja ideowa France'a zaprowadziła go już na manowce. Tytuł powieści nie jest głęboką metaforą, przynajmniej pozornie. W utworze przeplatają się dwa porządki: nadprzyrodzony (anielski, boski) i realny (ludzki) - także pozornie. Na wstępie poznajemy bogatą francuską rodzinę d'Esparvieu. Narrator pokusił się o krótkie przedstawienie jej losów na przestrzeni dłuższego czasu. Perłą w koronie rodu d'Esparvieu jest olbrzymia biblioteka, nad którą pieczę ma pan Sariette, osobliwy starzec, który kocha księgi miłosną obsesyjną i zazdrosną. Zrządzeniem losu to właśnie ta biblioteka była w zasięgu anioła stróża Maurycego d'Esparvieu. Poznawcze poszukiwania sprawiły, że anioł odwrócił się od Boga, a jego największym marzeniem stało się obalenie Najwyższego, którego wraz z innymi zbuntowanymi nazywa demiurgiem i Jaldabaothem. W "Buncie aniołów" dostajemy znaną wszystkim opozycję nauki i wiary. Rzecznikiem tej pierwszej jest szatan i wszystkie zbuntowane anioły. Rzecznikiem drugiej jest Bóg i chrześcijaństwo. Ostatecznie okazuje się więc, że nie tyle wiara, co konkretny Bóg i konkretna religia są esencją zła, bowiem pogaństwo Greków i Rzymian wiązało się już z nauką i poznawaniem świata. Idea buntu aniołów stała się pretekstem do tyrady na kilka rozdziałów, której celem jest właśnie chrześcijaństwo. Razi ona jednostronnym spojrzeniem, pomijaniem faktów, zamiataniem wielu spraw pod dywan. Razi czarno-białą wizją świata, w której jedna strona jest dobra, a druga zła.