„Ozwa” to zbiór opowieści o osobach z Podhala, które spotkałam podczas mojej pracy dziennikarskiej. Pozornie zwykli, często nieznani poza swoim środowiskiem, niektórzy z nich uznawani w swoich miejscowościach za dziwaków. Urzekły mnie ich historie, osobowości, pasje. Byli bohaterami moich reportaży, ale ciągle miałam niedosyt. Bronek Cisków to prawdziwy podhalański Ikar. Wybudował w Leśnicy samolot, który wprawdzie nigdy nie uniósł się w powietrze, ale marzenia i talenty Bronka uniosły go wyżej niż mogłaby maszyna. Józef Kozielski z Rogoźnika całe życie poświęcił jednej drodze. Praca dróżnika, która mogłaby się wydawać nudną, dla niego była misją. Józef Słodyczka z Ustupu był ostatnim prawdziwym folusznikiem na Podhalu. Przez kilka godzin opowiadał mi z wielką pasją o swojej pracy, zdradzał tajniki, wcześniej głęboko skrywane. Tydzień, może dwa tygodnie po artykule, przyszła do redakcji jego żona z synem, by powiedzieć mi o nagłej śmierci męża. Wyznała, że była zdziwiona, kiedy zgodził się na rozmowę ze mną. Wcześniej nie chciał rozmawiać nawet z etnografami. Może przeczuwał swoją śmierć. Spośród opisywanych tu osób, tylko Janosa, genialnego rzeźbiarza z Dębna, nie zdążyłam poznać. Chodziłam jego ścieżkami, opowiadali mi o nim jego bliscy, proboszcz, ludzie ze wsi. Józek Pisarzów to mój ojciec. Jego największą pasją były pszczoły. Mógł o nich opowiadać godzinami, całe dnie spędzał w pasieczyskach rozrzuconych po lasach na Podhalu i Spiszu. Pokazał mi taniec pszczół i miejsce, gdzie królowe i trutnie przylatują na jedyne w swoim życiu gody. Dzięki niemu nauczyłam się rozróżniać zwykły pszczeli brzęk od sierocego śpiewu. A przydomek „Pisarz” wziął się od pradziadka, który pełnił funkcję wiejskiego pisarza w Groniu. Ozwa to w gwarze góralskiej echo. Tak jak echo zniekształca nieco głos, tak moje opowiadania są przekształconymi nieco prawdziwymi opowieściami. Hołdem dla tych ludzi, o których opowiadam. Mam nadzieję, że moi bohaterowie i ich rodziny nie obrażą się, za deko fantazji, które pojawiło się w kilku miejscach. Książka z ilustracjami autorki.

Książka zawiera w jednym tomie trzy zbiory poezji Jana Kasprowicza Hymny, Księgę ubogich i Mój świat w redakcji znawców twórczości poety z Harendy prof. Romana Lotha i Jana Józefa Lipskiego.

Święci nie przemijają. Święci żyją świętymi i pragną świętości. Mineły stulecia, a blask jej świętości nie tylko nie przygasa, ale wciąż rozpala kolejne pokolenia. Święci nie przemijają. Święci wołają o świętość. Święta Kingo, Pani tej ziemi, uproś nam łaskę świętości!

Niezwykła opowieść z Trzema Koronami, Czerwonym Klasztorem i zamkiem czorsztyńskim w tle, osnuta na legendzie o bracie Cyprianie, mnichu z Czerwonego Klasztoru, lekarzu i zielarzu, który marzył o lataniu i mimo zakazu zbudował skrzydła, na których sfrunął z Trzech Koron. Ta chwila wolności bardzo drogo go kosztowała. Książka jest napisana barwnym językiem z użyciem gwary i bardzo plastycznie odmalowuje atmosferę świata, który już przeminął: życie kamedułów z Czerwonego Klasztoru, zwyczaje wsi z jej wierzeniami, a nawet mrożącymi krew w żyłach zabobonami. Znajdziemy też tu opowieść o „zakazanej księdze” Twardowskiego, której czart pilnował, o czarownikach, o ukrytym w Pieninach skarbie, o tajemnicach czorsztyńskiego zamku, o bracie Celestynie, który mówił do kamieni; jest też wielka miłość i wielka wiara w potęgę marzeń.