Powieść Alfreda Bertrama Guthriego Jr., uhonorowana w 1950 roku Pulitzerem, wpisuje się w nurt westernu "osadniczego"; najmniej zmitologizowanego i – co charakterystyczne – nieobfitującego w arcydzieła. Z dorobku filmowego zapamiętany został bodaj tylko western-kolos "Jak zdobywano Dziki Zachód" (1962). W nurcie tym brak typowego dla gatunku konfliktu, ważniejsze jest pokonywanie kolejnych trudów wędrówki i ewolucja postaci w jej trakcie (w tym ujęciu western "osadniczy" to w pewnym sensie prekursor, jakże amerykańskich z ducha, "filmów drogi"). Tak też jest w "Drodze na Zachód", której autor przedstawia historię wyprawy grupy osadników z Missouri do dopiero zasiedlanego wówczas, czyli w latach 40. XIX wieku, Oregonu. Jej przebieg stanowi wierne odtworzenie rzeczywistych warunków życia na tzw. Szlaku Oregońskim (bagatela – 3000 km!), którym całe rodziny przemierzały kontynent amerykański. Bohaterowie Guthriego to właśnie kilka takich rodzin, zwykłych ludzi – lepszych i gorszych – którzy zdecydowali się zmienić swoje życie i wyruszyć w nieznane. W centrum uwagi pozostaje Lije Evans, prostolinijny ojciec i mąż; z czasem wyrasta on na autorytet i przywódcę, przy czym "detronizuje" pierwotnego organizatora wyprawy, energicznego, ale apodyktycznego Tadlocka. Ważną postacią jest też tropiciel Dick Summers, uosabiający przemijający "dziki" okres w historii otaczającej ich krainy (a zna ją jak własną kieszeń). Zatopiony we wspomnieniach Summers, co znamienne, wyraźnie ustępuje miejsca osadniczej cywilizacji, którą zresztą pośrednio sam sprowadza. Przy tym to on jest naturalnym pośrednikiem w kontaktach z Indianami, choć wątków indiańskich Guthrie nie zgłębia, poprzestając na przeglądzie ich postaw wobec nadciągających białych – od chłodnej niechęci do prostych form handlu (plus wszechobecna skłonność do kradzieży).